خلاصه کتاب من لیاقتم خداحافظی بهتری بود ( نویسنده آکیرا )

کتاب «من لیاقتم خداحافظی بهتری بود» اثر آکیرا، در دلِ خودش حرف های ناگفته و حسرت یک پایانِ درست و حسابی رو جا داده. این کتاب با جمله های کوتاه و درعین حال عمیقش، از جدایی، دلتنگی و اون حسِ رهاشدگی میگه که خیلی از ما تجربه کردیم. انگار آکیرا داره از زبان دلِ هر کدوم از ما صحبت می کنه و به زخم های قدیمی مون، مرهمی از جنس درک و همدردی می ذاره.

تاحالا شده دلت برای یه خداحافظیِ درست وحسابی تنگ بشه؟ برای یه نقطه ی پایانی که حداقل تکلیف احساساتت رو روشن کنه؟ کتاب «من لیاقتم خداحافظی بهتری بود» دقیقاً میره سراغ همین حس، سراغ اون حرفایی که باید زده می شد و نشد. آکیرا، نویسنده ی کانادایی این اثر، با یه زبانِ ساده و بی پیرایه، طوری مینویسه که انگار داره درد دل میکنه. این کتاب برای اونایی نوشته شده که عشق رو تجربه کردن، شکست خوردن و ته دلشون دنبال یه جایی برای خالی کردنِ خودشون می گردن. اینجا خبری از داستان های پیچیده نیست؛ فقط جمله هایی روون و صیقل خورده که مستقیم میشینن ته دلت و نشونت میدن تنها نیستی تو این مسیر.

درباره نویسنده، آکیرا؛ صدای احساسات پنهان

وقتی اسم آکیرا میاد وسط، ناخودآگاه یاد نوشته های پر از احساس و عاشقانه ای میفتیم که خیلی هاشون رو تو فضای مجازی هم دیدیم و باهاشون ارتباط برقرار کردیم. آکیرا، که متولد سال ۱۹۸۶ تو کاناداست، واقعاً نشون داده که میشه با کلمات ساده و روزمره، عمیق ترین و پیچیده ترین احساسات انسانی رو بیان کرد. فلسفه نوشتنش همینه: حرف دل رو بزنی، بی هیچ واسطه و اضافه کاری. اون به قدری تو این کار ماهره که وقتی نوشته هاش رو میخونی، انگار خودت داری اینا رو تجربه میکنی یا دقیقاً همین حرفا تو دل خودت هم بوده.

آکیرا فقط با «من لیاقتم خداحافظی بهتری بود» معروف نشده. اگه پیگیر کارهاش باشی، حتماً اسم کتابایی مثل «۳۶۵ روز بدون تو»، «به زمان بندی خدا اعتماد کن» و «پیام هایی که می خواستم بفرستم اما هرگز نفرستادم» رو هم شنیدی. این کتاب ها هم مثل «من لیاقتم خداحافظی بهتری بود»، روی محوریت احساسات، روابط عاطفی، جدایی، دلتنگی و پیدا کردن آرامش درونی می چرخن. این نشون میده که آکیرا یه مسیر مشخص تو نوشته هاش داره و هدفش اینه که صدای اون احساسات پنهان و شاید نادیده گرفته شده ی ما باشه. اون نمیخواد درس بده یا فلسفه ببافه؛ فقط میخواد بگه که تو تنها نیستی، این حس ها طبیعیه و خیلیا مثل تو دارن باهاش دست وپنجه نرم می کنن.

خلاصه جامع کتاب من لیاقتم خداحافظی بهتری بود: روایت یک رابطه از آغاز تا دلتنگی

اگه دنبال یه داستان با شخصیت پردازی و سیر خطی می گردی، باید بگم «من لیاقتم خداحافظی بهتری بود» اون چیزی که فکر می کنی نیست. این کتاب، یه مجموعه از دل نوشته ها، مونولوگ ها و شعرگونه های کوتاهیه که مثل تیکه های پازل کنار هم قرار گرفتن تا یه تصویر کلی از سیر و سفر یه رابطه عاطفی رو بهمون نشون بدن. از اون شروع های قشنگ و پرامید تا لحظه های تلخ جدایی و دلتنگی های بعدش. آکیرا با ظرافت خاصی، بدون اینکه اسم ببره یا وارد جزئیات بشه، احساساتِ هر مرحله رو طوری توصیف میکنه که انگار خودت داری تو اون رابطه زندگی میکنی.

شروع و شکوفایی عشق؛ حسِ نابِ تازگی

کتاب با جملاتی شروع میشه که حس تازگی و هیجان یه عشق نوپا رو منتقل میکنه. اون لحظه هایی که دنیا رنگ و بوی دیگه ای داره، همه چیز قشنگه و فکر میکنی دیگه بالاخره همون نیمه ی گمشده رو پیدا کردی. آکیرا با کلماتِ کم، اون شیفتگی اولیه، اون امید و اون حسِ غرق شدن تو وجود کسی رو به تصویر میکشه که واقعاً دلنشینه. انگار داری دفتر خاطراتِ یه نفر رو میخونی که تازه عاشق شده و همه چیز براش رؤیایی و خاصه.

عمق یافتن رابطه و ترس ها؛ سایه ی از دست دادن

هر چی جلوتر میریم، رابطه عمیق تر میشه و کنار اون، ترس ها هم خودشون رو نشون میدن. دلتنگی ها، وابستگی ها و اون حسِ همیشگیِ نگرانی از دست دادن کسی که برات همه زندگی شده. آکیرا اینجا به زیبایی نشون میده که چطور عشق، میتونه آدم رو آسیب پذیر کنه و چطور فکر از دست دادن، مثل یه سایه همیشه دنبال آدمه. حرف از لحظه هاییه که دوست داری زمان وایسه و هیچ وقت تموم نشه، ولی در عین حال میدونی که زندگی روال خودشو داره و شاید این خوشبختی همیشگی نباشه.

فراز و نشیب ها و مشکلات؛ طوفان های کوچک

هیچ رابطه ای بدون مشکل نیست و آکیرا هم اینو نادیده نمیگیره. اشاراتی کوتاه به چالش ها، سوءتفاهم ها و لحظه هایی که شاید همه چیز اونقدر که باید خوب پیش نمیره، تو کتاب پیدا میشه. این بخش ها نشون میدن که حتی قشنگ ترین عشق ها هم میتونن دچار تلاطم بشن، و این طبیعیه. این جملات به ما یادآوری میکنن که رابطه یعنی بالا و پایین، یعنی سختی کشیدن و کنار اومدن.

جدایی و خداحافظی ناتمام؛ زخمِ عمیقِ نبودن

هسته ی اصلی کتاب، همینجاست. جایی که رابطه به پایان خودش میرسه، اما نه یه پایانِ درست و حسابی، بلکه یه جداییِ ناتمام. تمرکز آکیرا روی حس رهاشدگی، نادیده گرفته شدن و اینکه هیچ وقت اون پرونده ی رابطه برای آدم بسته نمیشه. عنوان کتاب، من لیاقتم خداحافظی بهتری بود، دقیقاً از همین احساس نشأت میگیره. این حس که حداقل حق داشتم یه توضیح، یه حرف آخر، یا یه احترام ساده دریافت کنم، اما نشد. این قسمت از کتاب، جاییه که خیلی از خواننده ها میتونن باهاش عمیقاً همذات پنداری کنن، چون این درد رو خیلی ها تجربه کردن.

من لیاقتم یه خداحافظی بهتر بود. نه یه سکوتِ ناگهانی و غیبتِ بی پاسخ. نه یه حسرتِ دائمی از حرفای نگفته.

پس از جدایی (دوران تنهایی و بازاندیشی)؛ آغازِ مسیری تازه

بعد از جدایی، کتاب وارد فاز تنهایی و بازاندیشی میشه. مرور خاطرات تلخ و شیرین، حس غم و تلاش برای فراموشی، مواجهه با تنهایی که حالا یه همراه همیشگی شده، و گاهی امیدهای واهی یا تلخ به بازگشت. آکیرا نشون میده که چطور آدم تو این دوران، هر لحظه با یاد و خاطره ی کسی که رفته زندگی میکنه. چطور زخم جدایی، هرچند بزرگ، میتونه به آرامی شروع به التیام کنه، اما ردش تا همیشه باقی میمونه. این بخش از کتاب، دعوتیه به پذیرش درد، به زندگی کردن باهاش و در نهایت، به پیدا کردن راهی برای ادامه دادن.

مضامین اصلی و پیام های کلیدی کتاب

«من لیاقتم خداحافظی بهتری بود» فقط یه سری جملات قشنگ نیست، بلکه پر از پیام های عمیق و کلیدیه که میتونه نگاه ما رو به عشق، جدایی و حتی خودمون عوض کنه. آکیرا اینجا سعی میکنه حرف هایی بزنه که شاید ما جرات گفتنش رو نداشتیم.

اهمیت خداحافظی شایسته؛ بستنِ پرونده ها

یکی از مهم ترین پیام های کتاب، اهمیت یه خداحافظیِ درست وحسابه. وقتی یه رابطه تموم میشه، اگه خداحافظی ناقص باشه، اگه حرفا نصفه نیمه بمونه، زخمِ جدایی عمیق تر میشه. این زخم باعث میشه پرونده ی اون رابطه هرگز تو ذهن آدم بسته نشه و همین حسرت و ناتمامی، میتونه سال ها همراهت باشه. آکیرا میگه حقِ هر آدمی، یه پایانِ محترمانه ست، حتی اگه دردناک باشه. این یعنی احترام به احساسات دو طرف.

آسیب پذیری در عشق مدرن؛ حقیقتِ بی پرده

تو دنیای روابط امروز، جایی که همه چی سریع و سطحی شده، آکیرا از آسیب پذیری حرف میزنه. از اینکه چطور میشه تو یه رابطه عمیقاً احساساتی شد و با اینکه میدونی ممکنه آسیب ببینی، باز هم خودت رو رها میکنی. این کتاب یه جورایی آینه ی روابط مدرنه؛ جایی که آدما به راحتی میان و میرن، اما اثرشون تا مدت ها تو زندگی و قلب همدیگه باقی میمونه.

تنهایی و دلتنگی به عنوان بخشی از تجربه انسانی؛ حس مشترک

تنهایی و دلتنگی بعد از جدایی، یه حس جهانیه. مهم نیست کجای دنیا باشی، این تجربه مشترکه. آکیرا با نوشته هاش، این حس رو از یه تجربه ی شخصی فراتر میبره و اون رو به یه دردِ مشترک انسانی تبدیل میکنه. با خوندن کتابش احساس میکنی تنها نیستی و خیلی های دیگه هم همین حس ها رو تجربه کردن و میکنن. این همذات پنداری، خودش یه جور مرهمه.

جستجوی ارزش فردی؛ بعد از شکست، من هنوز هستم

بعد از هر شکستی، خصوصاً تو رابطه های عاطفی، ممکنه آدم احساس کنه ارزشش رو از دست داده. اما آکیرا تاکید میکنه که حتی بعد از شکست، فردیت و لیاقتِ احترام هر انسانی سرجاشه. این کتاب یادآوری میکنه که تو همچنان ارزشمندی، حتی اگه طرف مقابلت نتونست این رو ببینه یا بهش احترام بذاره. این پیام، یه جورایی دعوتیه به خودشناسی و پیدا کردنِ دوباره ی اعتماد به نفس.

قدرت زبان ساده؛ عمیق ترین حرف ها با ساده ترین کلمات

یکی از بزرگترین نقاط قوت آکیرا، همین استفاده از زبان ساده و خودمونیه. اون نشون میده که لازم نیست با کلمات قلمبه سلمبه و جملات پیچیده، حرفای بزرگ بزنی. گاهی اوقات، عمیق ترین احساسات رو میشه با ساده ترین جملات منتقل کرد. این سادگی باعث میشه که هر کسی، با هر سطح سوادی، بتونه با کتاب ارتباط برقرار کنه و حرفاش رو بفهمه و باهاش زندگی کنه.

سبک نگارش و ویژگی های هنری؛ دفترچه خاطراتی از جنس احساس

اگه بخوایم از سبک نوشتاری آکیرا حرف بزنیم، باید بگیم که واقعاً یه چیز خاص و منحصر به فرده. اون با ظرافت و مهارت زیادی، یه جوری مینویسه که دل خواننده رو میبره. این ویژگی ها باعث میشه که کتابش نه فقط خونده بشه، بلکه حس بشه.

مینیمالیسم و موجزنویسی؛ کم گوی و گزیده گوی

یکی از شاخص ترین ویژگی های سبک آکیرا، مینیمالیسم یا همون کم گویی و موجزنویسیه. جمله ها کوتاه و برشی برشی هستن، اما هر کدومشون یه دنیا حرف تو دلشون دارن. اینطوری، نویسنده با کمترین کلمات، بیشترین تاثیر رو روی خواننده میذاره. این سبک، خواننده رو هم دعوت میکنه که بیشتر فکر کنه و جای خالی کلمات رو با احساسات خودش پر کنه.

زبان عامیانه و بی تکلف؛ از جنس حرفای خودمون

آکیرا از یه زبان عامیانه و بی تکلف استفاده میکنه که باعث میشه متن خیلی راحت با خواننده ارتباط برقرار کنه. خبری از اصطلاحات ادبی پیچیده یا جملات رسمی نیست. این زبون، همون زبونیه که ما هر روز با دوستانمون حرف میزنیم، تو دلمون با خودمون مرور میکنیم یا تو فضای مجازی مینویسیم. این صمیمیت زبانی، باعث میشه حس کنی نویسنده داره باهات رفیق میشه و درد دل میکنه.

لحن شخصی و خودمانی؛ انگار دفترچه ی خاطرات یه دوست رو میخونی

لحن کتاب به شدت شخصی و خودمانیه. انگار داری یه دفترچه خاطرات شخصی رو میخونی یا یه دوست صمیمی داره از تجربه هاش برات تعریف میکنه. این حس نزدیکی، باعث میشه که خواننده راحت تر با راوی همذات پنداری کنه و خودش رو جای اون بذاره. این لحن، به کتاب یه روح و جان میده که کمتر تو کتابای دیگه میبینیم.

ساختار شبکه های اجتماعی گونه؛ ارتباط با نسل امروز

یکی از دلایلی که این کتاب خصوصاً برای نسل جوان جذابیت زیادی داره، شباهتش به محتوای شبکه های اجتماعیه. جملات کوتاه، تاثیرگذار و گاهی اوقات مثل کپشن های عمیق یا استوری های احساسی میمونن. این ساختار، به راحتی با شیوه ی مصرف محتوای نسل امروز همخوانی داره و باعث میشه کتاب به سرعت بینشون دست به دست بشه و به دلشون بشینه.

استفاده از تکرار و ریتم؛ تاکید بر احساسات

تو بعضی از بخش ها، آکیرا از تکرار کلمات یا عبارات استفاده میکنه. این تکرار، نه تنها باعث ایجاد یه ریتم شاعرانه میشه، بلکه برای تاکید بیشتر روی یه احساس یا یه پیام خاص هم به کار میره. این تکنیک، کمک میکنه که اون احساسِ مورد نظر، عمیق تر تو ذهن خواننده جا بگیره و فراموش نشه.

چرا باید من لیاقتم خداحافظی بهتری بود را بخوانیم؟

شاید بپرسی بین این همه کتاب، چرا باید وقتمون رو بذاریم برای خوندن «من لیاقتم خداحافظی بهتری بود»؟ جوابش ساده ست: این کتاب چیزی فراتر از یه داستان یا مجموعه ی شعر معمولیه. اون بهت یه تجربه میده که شاید تو کمتر کتابی پیدا کنی.

برای همدردی و درک متقابل؛ حسِ تنها نیستم

اگه تاحالا تجربه ی جدایی داشتی، یا دلتنگی رو با گوشت و پوستت لمس کردی، این کتاب میتونه مثل یه رفیق صمیمی برات باشه. وقتی جملاتش رو میخونی، احساس میکنی یه نفر بالاخره حرف دلت رو زده، احساسات ناگفته ت رو به زبون آورده. این همدردی، خودش میتونه بار سنگینی رو از روی دوشت برداره و بهت حسِ تنها نیستم رو بده.

برای التیام و رهایی عاطفی؛ قدمی به سوی آرامش

خوندن این کتاب میتونه یه جور تراپی عاطفی باشه. وقتی با دردها و حس های راوی همراه میشی، انگار داری احساسات خودت رو هم مرور و پذیرش میکنی. این مرور و پذیرش، اولین قدم برای التیام و رهایی از بند احساسات گذشته ست. کتاب آکیرا، بهت کمک میکنه با زخم های کهنه روبرو بشی و شاید، راهی برای بستن اون پرونده های ناتمام پیدا کنی.

برای تجربه ی ادبی متفاوت؛ یه مزه ی تازه

اگه دنبال یه چیز جدید تو ادبیات هستی، «من لیاقتم خداحافظی بهتری بود» میتونه برات جالب باشه. سبک نوشتاری مینیمال و شبکه های اجتماعی گونه ی آکیرا، یه تجربه ی ادبی متفاوته. این کتاب نشون میده که میشه با زبانی ساده و فرمی غیرمتعارف هم، آثاری عمیق و تاثیرگذار خلق کرد. این یه جور نوآوری تو ادبیات معاصره.

برای نوجوانان و جوانان؛ پلی به دنیای احساسات

با توجه به لحن و ساختار کتاب، نوجوانان و جوانان به راحتی میتونن باهاش ارتباط برقرار کنن. این کتاب میتونه یه پل ارتباطی باشه برای اونا با دنیای احساسات خودشون و همسن وسالاشون. زبانی که آکیرا استفاده میکنه، زبانیه که اون ها هر روز باهاش سروکار دارن، پس حرف های کتاب براشون کاملاً ملموس و قابل فهمه.

برای بازتاب و خوداندیشی؛ نگاهی به درون خود

«من لیاقتم خداحافظی بهتری بود» فقط درباره ی یه رابطه شکست خورده نیست. این کتاب بهانه ایه برای اینکه به روابط خودت، به خداحافظی هایی که داشتی و به اون حرفایی که باید میزدی و نزدی، فکر کنی. این خوداندیشی میتونه بهت کمک کنه درس بگیری، رشد کنی و در روابط آیندت بهتر عمل کنی. گاهی اوقات، یه کتاب میتونه آینه ی روح آدم باشه.

بریده هایی منتخب از کتاب؛ حرف هایی از جنس دل

حالا که حسابی درباره ی این کتاب حرف زدیم، بیا چندتا از اون بریده ها و جملاتش رو با هم بخونیم تا بیشتر با فضاش آشنا بشیم. اینا فقط یه مشت کلمه ی ساده نیستن، هر کدومشون یه دنیا حس تو خودشون دارن:

• نمی تونم از دستت بدم، چون اگه از دستت بدم، بهترین دوستم، نیمه گمشده ام، لبخندم، خنده ام، همه چی ام رو از دست می دم.

  این جمله اون ترسِ عمیق از دست دادن کسی رو نشون میده که برات فقط یه معشوق نیست، بلکه همه چیزته.

• قول داده بودی هیچ وقت تنهام نذاری. ولی رفتی. با یه سکوت، یه نبودن.

  اینجا حسِ خیانت به قول و پیمان، در کنار حسِ رهاشدگی و نفهمیدنِ دلیل، خودش رو نشون میده.

• بزرگترین دردم این نیست که رفتی، اینه که فرصت ندادی یه خداحافظیِ درست وحسابی داشته باشیم.

  این جمله دقیقاً همون هسته ی اصلی کتابه که میگه مهمتر از رفتن، شکل رفتنه.

• هر شب، توو همون ساعتی که بهم پیام دادی برای اولین بار، دلم هواتو می کنه.

  نشون میده که خاطرات چطور تو لحظات خاصی خودشون رو نشون میدن و دلتنگی رو چند برابر میکنن.

• فکر می کردم اگه ازت فاصله بگیرم، فراموشت می کنم. حالا می بینم هر چی دورتر میشم، بیشتر تو رو با خودم میارم.

  این جمله اون چالشِ فراموشی و اینکه چقدر سخته از کسی که یه زمانی همه ی زندگیت بوده، دل بکنی رو به تصویر میکشه.

کاش میشد زمان رو برگردوند به اون روزایی که لبخندت واقعی بود، نه فقط یه خاطره ی دور.

اینا فقط یه ذره از اون چیزیه که تو کتاب پیدا میکنی. هر صفحه ی این کتاب پر از همین حس ها و حرفای نگفته ست.

نظرات و بازتاب ها از دیدگاه خوانندگان؛ موافق و مخالف

کتاب «من لیاقتم خداحافظی بهتری بود» مثل خیلی از آثار احساسی دیگه، نظرات مختلفی رو بین خواننده ها ایجاد کرده. بعضیا به شدت باهاش ارتباط برقرار کردن و بعضی ها هم انتقاداتی بهش داشتن. این نشون میده که تجربه ی خوندن این کتاب، یه چیز کاملاً شخصیه.

اونایی که کتاب رو دوست داشتن:

• خیلی ها میگن که این کتاب حرف دلشون رو زده. «فکر کردم من تنها کسی ام که این احساسات رو دارم، ولی با خوندن این کتاب فهمیدم خیلی ها مثل من هستن.»
• عده ای معتقدن که جملات کوتاه و بریده بریده ی آکیرا، بهشون کمک کرده که با احساسات پیچیده ی جدایی کنار بیان و یه جورایی زخم های قدیمیشون التیام پیدا کنه.
• نوجوان ها و جوان ها هم از زبان ساده و نزدیک به فضای شبکه های اجتماعی استقبال زیادی کردن و گفتن که این کتاب رو واقعاً میفهمن.
• بعضی ها هم میگن که این کتاب مثل یه دوست عمل کرده، دوستی که حرفاش رو میشنوه و بهش میگه تنها نیستی.

انتقاداتی که به کتاب وارد شده:

• برخی از خواننده ها معتقدن که کتاب بیش از حد ساده ست و عمق ادبی زیادی نداره. «انگار یه دفترچه خاطرات یه نوجوونه، نه یه اثر ادبی.»
• عده ای هم میگن که تکرار مضامین و احساسات، تو بعضی بخش ها کمی خسته کننده میشه.
• بعضی ها هم دنبال یه داستان خطی و شخصیت پردازی کامل بودن و چون این کتاب چنین چیزی نداره، احساس رضایت کاملی نداشتن.
• کم بودن اطلاعات درباره ی نویسنده و اینکه آیا اینا تجربه ی شخصی خودش بوده یا نه، برای بعضی ها سوال ایجاد کرده بود.

در نهایت، میتونیم بگیم «من لیاقتم خداحافظی بهتری بود» یه کتابیه که مخاطب خاص خودش رو داره. اگه به دنبال یه همدرد، یه مرهم برای زخم های عاطفیت، یا فقط یه تجربه ی ادبی متفاوت هستی، احتمالاً این کتاب برات خیلی جذاب خواهد بود. اما اگه دنبال پیچیدگی های ادبی یا یه داستان با گره افکنی و گره گشایی هستی، شاید اونقدری که انتظار داری، تو رو جذب نکنه.

نتیجه گیری و پیشنهاد نهایی؛ آیینه ی احساسات

خب، رسیدیم به آخر بحثمون درباره ی «خلاصه کتاب من لیاقتم خداحافظی بهتری بود (نویسنده آکیرا)». این کتاب، فراتر از یه مجموعه ی ساده از جملات یا اشعار، یه آیینه ست. آینه ای که هر کدوم از ما میتونیم تیکه هایی از خودمون، از روابطمون، از دلتنگی ها و خداحافظی های ناتماممون رو توش ببینیم. آکیرا با یه شهامت ستودنی، میره سراغ اون بخش های پنهان و حساس وجود ما، جایی که درد، عشق و حسرت با هم قاطی شدن.

اون با یه زبانِ خودمونی و صمیمی، نه تنها بهمون میگه که این حس ها طبیعیه، بلکه بهمون کمک میکنه که باهاشون روبرو بشیم و حتی اگه شده، یه ذره هم که شده، از سنگینی شون کم کنیم. این کتاب یه جورایی صدای همه ی اون آدماییه که لیاقت یه خداحافظی بهتر رو داشتن، اما هیچ وقت بهش نرسیدن. اون نشون میده که میشه با کلمات ساده، بزرگترین احساسات رو منتقل کرد و چطور یه متن کوتاه، میتونه تا عمق جون آدم نفوذ کنه و خاطرات فراموش شده رو زنده کنه.

اگه دنبال یه کتابی هستی که حرف دلتو بزنه، اگه میخوای با دردات همدردی پیدا کنی، یا اگه فقط دوست داری یه تجربه ی ادبی متفاوت و تأثیرگذار داشته باشی، «من لیاقتم خداحافظی بهتری بود» رو حتماً تو لیستت بذار. این کتاب میتونه مثل یه دوست قدیمی، کنارت باشه و بهت بگه که تو این مسیر، تنها نیستی.

شما چه تجربه ای از خوندن این کتاب داشتید؟ آیا جملاتش با دلتون حرف زد؟ تو بخش نظرات حتماً با ما در میون بذارید.