زنده ام که روایت کنم – گولوپ

اسراء البحیصی، خبرنگار فلسطینی که بیش از دو ماه است از سر اجبار و به واسطه شرایط فرزندانش، غزه را ترک کرده، اولین زنی است که توانست از تونل های حماس گزارش تهیه کند. او از7اکتبر تاکنون گزارش های متعددی درباره شرایط غزه تهیه کرد و در انعکاس شرایط سخت آنجا سهم بسیاری داشت.

به گزارش گولوپ، آنچه در ادامه می خوانید گفت وگوی اختصاصی «جام جم» با اسراء البحیصی خبرنگار العالم در غزه است:

«ام حسن» دو ساعت است که روی تخت افتاده. خون مثل اشک های اسراء، می جوشد و بیرون می آید. جابه جای بدن ام حسن قرمز است. دوباره در غزه بمباران شده و درست میان سر، میان موهای سپید ام حسن را نشانه گرفته. دو ساعت پیوسته خونریزی کرده و در تمام این 120دقیقه، دست اسراء گره خورده در دست اوست.

دکتر سمت اسراء برمی گردد. صدایش می کند و می گوید که برای امید داشتن، خیلی دیر است. ام حسن چند دقیقه است نفس نمی کشد. قلب اسراء هنوز هم در پناه دست مادرانه ای است که لحظه به لحظه سرد می شود. دست ام حسن مثل غزه، خط افتاده و دست اسراء را در دست خود گرفته. ام حسن برای اسراء تاریخ و وطن است. بوی باروت و کوفیه می دهد و دستانش مثل خاک آنجا، خشک است. تصویر گره خوردن دست هایش در روز پرکشیدن ام حسن را در میان مصاحبه نشان می دهد. درست وقتی برای اولین بار بی خجالت اشک می ریزد و از مادرانگی می گوید. هرجای مصاحبه که اسراء از این مادر می گوید، بوی وطن و ایستادگی از حرف هایش بیرون می زند؛ بوی خاک خشک غزه. بوی همه مادرانی که حتی وقتی در غزه نیستند، دل شان در وجب به وجب خاک شان، جا مانده.اسراء البحیصی، خبرنگار فلسطینی که بیش از دو ماه است از سر اجبار و به واسطه شرایط فرزندانش، غزه را ترک کرده، اولین زنی است که توانست از تونل های حماس گزارش تهیه کند. او از7اکتبر تاکنون گزارش های متعددی درباره شرایط غزه تهیه کرد و در انعکاس شرایط سخت آنجا سهم بسیاری داشت. هنوز هم خودش را رسانه مقاومت می داند و به بهانه «جشنواره صبح» مدتی را در ایران بود. او در گفت وگوی دو ساعته خود با جام جم، از روزهایی می گوید که مطمین نبود تا آخر شب بتواند فرزندانش را در آغوش بگیرد یا از پسرش کریم، درباره سوره های تازه ای بپرسد که حفظ کرده است. 
   
سکانس اول: من یک مادرم
هم مادر است و هم خبرنگار. یک دختر و سه پسر دارد. اسراء همیشه در نقاطی حاضر بوده که شاید خبرنگاران دیگر حاضر به حضور نبودند. قدرتش را از سرزمینش غزه می گیرد تا مقابل دوربین، تمام قد خبرنگار باشد و دل نگرانی هایش را پشت دوربین بگذارد. غزه برای او به معنای صبر و قدرت است. خودش این طور می گوید: «مساله صبر در غزه بسیار مهم است. فقط فلسطین است که به ما نیرو می دهد. فلسطین جایی است که خودتان را پیدا می کنید. من در غزه احساس قوی تری دارم. این بهترین راه برای شناخت سرزمین فلسطین است. کلام پروردگار ما نیز دلیل دیگری است که مردم فلسطین حامل حق هستند. سرزمین فلسطین انسان را جذب خود می کند. حضور در فلسطین در قرآن هم ذکر شده. این باعث می شود ما اهمیت بیشتری به این موضوع بدهیم و نسبت به این مساله بحق، با مردم سراسر جهان صحبت کنیم.»وقتی صحبت از مادری و آمیختگی اش با خبرنگاری می شود، این طور روایت می کند: «همین که هم مادر باشی، هم خبرنگار و هم در فلسطین زندگی کنی، بسیار سخت است. باید در میدان خبر باشی و همزمان قلبت پیش فرزندانت است.» چشم اسراء همیشه به خانه اش دوخته شده. می گوید روزهای ابتدایی جنگ، در طبقه بالای یک ساختمان در حال ضبط گزارش بود و بچه هایش درست در نقطه مقابل و ساختمان روبه رو قرار داشتند. به وضوح می دید نزدیک ساختمانی که فرزندانش بودند، در حال بمباران است و خطر به آنها نزدیک می شود. او و همسرش خبرنگار هستند و ناچار فرزندان شان را به دختر بزرگ شان می سپردند. در زمان بمباران نمی توانست با بچه ها تماس بگیرد. دل دل می کرد مبادا تماسی بگیرد که فرزندانش برای پاسخ دادن به او، از سرپناه داخل خانه بیرون بیایند. ناچار متوسل به پخش زنده شد. روی آنتن رفت تا دخترش از سلامت او مطمین شود. اسراء کمی بعد، برای گزارش به بیمارستان رفت. نگاهش مضطرب به ورودی اضطراری بیمارستان بود. تمام ترسش از این بود که در باز شود و چهره ای که مجروح روی تخت افتاده، یکی از عزیزانش باشد. شاید سخت ترین زمان خبرنگاری برایش وقتی است که از منطقه ای گزارش تهیه می کند که می داند فرزندانش آنجا هستند و ممکن است در خطر باشند. می گوید تمام تلاشش این است که مادر بودن باعث نشود از رسالتش کوتاه بیاید. تمام هدفش، تداوم حضور در رسانه و رساندن صدای مظلومان غزه است. گاهی فرزندانش می پرسند که چرا وقتی خبرنگار است و به خیلی نقاط دسترسی دارد، یک غذای درست برای شان نمی آورد؟ چشم هایش قرمز می شود و جلوی اشک ها را می گیرد. می گوید مقابل خانواده و فرزندان احساس عجز دارد، برخلاف زمانی که مقابل دوربین می ایستد. در رفت و آمد میان مادری و خبرنگاری، قدرت را از خبرنگاری می گیرد. خودش این طور تعریف می کند: «وقتی سرکار هستم حس قدرت دارم، انگار یک حس الهی در من باشد اما وقتی به خانه برمی گردم احساس ترس دارم و با خودم می گویم چطور توانسته ام این روز راپشت سر بگذارم. در این لحظه دوست دارم کودکانم را در آغوش بگیرم و به هیچ چیز دیگر فکر نکنم.»شادی و غم مردم غزه، به هم آمیخته شده. اصلا تفکیک شان ممکن نیست. شادی شاید آن شادمانی که در ذهن خیلی های مان هست، نباشد. گاهی همین زنده بودن و زنده ماندن است که بهانه ای برای شادی می شود. اسراء از خاطره ای می گوید که در زمان نزدیک شدن پهپادها به پنجره خانه شان در ذهنش مانده. می گوید: «پهپادهایی نزدیک خانه ما شدند. بدون اراده فرزندم را در آغوش گرفتم تا چیزی به او اصابت نکند. فرزندم به من نگاه می کرد و می گفت چرا این کار را می کنم. او در مقابل، دستش را دور من می گرفت که به من آسیب وارد نشود. مدام جای مان عوض می شد. انگار دعوا می کردیم و پهپاد را یادمان رفت، البته آن زمان برای مان جدی و بسیار لحظه سختی بود اما کمی بعد که به آن فکر کردیم، برای مان خنده دار بود. وقتی در حین تهیه گزارش، یک مادر می بینم که کودکانش را در آغوش کشیده، یاد خودم می افتم. سریع با فرزندانم تماس می گیرم و به مادرم می گویم که آنها را در آغوش بگیرد،چون نزدیک ترین شخص به فرزندانم است.»در میان مصاحبه، میکروفن مترجم را تنظیم می کند. برایش شبیه مصاحبه های هر روزه است. شاید روزمره های خبرنگاری در غزه، فرصت این را به او ندهد که میکروفن یقه ای برای سوژه هایش تنظیم کند.صدای مجروحان ودرد دیدگان آن قدر بلند است که گاهی نیازی نیست حتی سوال و حرفی با آنها رد و بدل کند. بی کلام، می توان ازصورت شان دردها راخواند. خنده مردم غزه شبیه دیگر افراد روی زمین نیست. اصلا مردم غزه هیچ کدام شان مثل مردم دیگر نیستند. کجای دنیا رامی توان پیدا کرد که زندگی و مقاومت این قدر ظریف به هم گره خورده باشد؟ چطور می شود هم خانه ات ویران شده باشدوهم پرچم فلسطین را با قدرت بالا بگیری و مشغول بازسازی وطنت شوی؟
   
سکانس دوم: در امتداد زندگی واقعی
روایت اسراء در این گفت وگو، چند بار به مادرانه های ام حسن می رسد. مادری که 20 سال با او زندگی کرد تا از آن مفهوم ظاهری «مادر همسر» برایش خارج شود. این بار وقتی شروع به روایت می کند، اشک با سرعت هرچه تمام تر از چشم هایش جاری می شود. پنهانش نمی کند. مثل یک چشمه روی صورتش می جوشد و کلمات عربی با آن تلفیق می شود. مترجم از قول او می گوید: «گاهی مردم ما حتی فرصت عزاداری پیدا نمی کنند. آن شادی و خنده واقعی از ما فاصله دارد. من امروز صبح ناخودآگاه موبایلم را باز کردم و به ام حسن، مادر شوهرم، پیام صبح بخیر دادم.» اشک امان نمی دهد که کلامش را کامل کند. تصویر روی صفحه تلفن همراهش، عکسی از ام حسن است که اسراء و همسرش هم کنار او ایستاده اند. روسری عربی سفیدی پوشیده و مثل مادربزرگ های خودمان لبخند زده است. اسراء کمی آرام تر می شود. ادامه می دهد: «ما امید و شادی را می سازیم. در دوره ای به واسطه تعطیل بودن مدارس، فرزندان مان را به سمت حفظ قرآن سوق دادیم. کریم، پسرم توانست بخشی از آن را حفظ کند. احساس می کردم به یک بهانه باید برای آنها شادی ایجاد کنم. مادرم گفت باید برایش جشن بگیری. باید یک حس امید در خانه برایش درست کنیم. از داخل خانه چیزهایی پیدا کردیم تا بتوانیم بهانه ای برای شادی درست کنیم. ما امید و شادی را می سازیم. یعنی مجبوریم که بسازیم. اما آن شادی حقیقی از ما فاصله دارد. در جشن، بمباران ادامه داشت و ما از بمباران با عنوان آتش بازی جشن مان یاد می کردیم.» روایت اسراء، درست مثل روایت های دوران دفاع مقدس است. مثل همان تصویر سفره عقد فرمانده نامدار که بعد از عقد، همه با صدای صلوات، گل های ریز می ریزند و آرزوی شان تمام شدن جنگ است. مثل همان سکانس رد شدن حاج احمد متوسلیان در فیلم «ایستاده در غبار» که تاکید می کند عروسی و شادی برای بعد از جنگ است. مثل همان سکانسی که از راهروی بیمارستان رد می شود و گل های پرپر شده روی سرش ریخته می شود. حین راه رفتن، می خندد. متوسلیان و همرزمان او، این روزها در غزه تکثیر شده اند تا رد همان آرزویی که داشت، به خبرنگاران فلسطینی کشیده شود؛ به عروسی خواهر اسراء که کسی در آن از ته دل شاد نبود. اسراء ادامه می دهد: «خواهرم قرار بود ازدواج کند اما خانه ای که تمام جهازش را در آن قرار داده بود، ویران شد. کل شهر حتی تالار عروسی، ویران شده بود. وقتی برادر و مادر همسرم شهید شدند، خواهرم متوجه شد که حتی اگر جنگ به پایان برسد، باز هم با غم این سال ها، مثل روز اول نخواهیم شد. تصمیم گرفت در همان خانه ازدواج کند. عرب ها خیلی درست نمی دانند که دختر عقد کرده در خانه بماند. برای همین ازدواج کردند. در زمان عروسی، مرد و زن جدا بودند و حتی عروس و داماد کنار هم ننشستند. خواهرم پیراهن خیلی ساده پوشیده بود و به جای یک موسیقی شاد، یک موسیقی حماسی گذاشتیم و بچه ها با چفیه و کوفیه پایکوبی کردند. خواهرم اشک می ریخت.»دست اسراء به تلفن همراهش می رود تا تصویری از آن زمان نشان دهد. ناخواسته به تصویر جشن قرآن فرزندش کریم می رسد. تصویری را نشان می دهد و به میزی اشاره می کند که برای این جشن خودمانی درست کرده. فیلم پخش می شود. غریبه و آشنا کنار هم نشسته اند. اسراء می گوید اینجا آوارگان بسیاری از رفح و غزه کنارشان بودند. دور میز جمع شده اند و اشعار حماسی می خوانند. قاب موبایل اسراء برای نشان دادن عظمت غمی که درک کرده، کوچک است. خاطرات او یادآور عروسی هایی است که در هشت سال دفاع مقدس ایران به همین سادگی برگزار می شد. البته تفاوتش با غزه این است که آنها برای 70سال چنین شرایطی رادرک کرده اند.می گوید:«ممکن است70سال دیگر هم ادامه داشته باشد. اما امیدوارم این طور نباشد!» اسراء در میان خاطراتش، به خانه ای در دیرالبلح می رود؛ خانه یکی از اعضای خانواده اش. مردها در طبقه بالا، زن ها در اتاق و بچه ها در سالن ساکن هستند. تصویری را نشان می دهد که مربوط به حفظ قرآن فرزندش، کریم است. ویدیو را پخش می کند. صدا بلند می شود. خودش در حال فیلم گرفتن است. ا… ا… می گوید و دیگران را به پایکوبی تشویق می کند. برق رفته و نور بیرون شهر خودش را تا داخل خانه کشانده است. نور چند دوربین خانه را روشن کرده. بچه های قد و نیم قد، روی زمین نشسته و مقابل دوربین، سرود می خوانند. انگار صدای جولیا پطروس، خواننده لبنانی را تکرار می کنند. اسراء موبایلش را طوری گرفته که یک طرفش را می بیند. دوباره یاد آن روزها می افتد. زمزمه می کند و با بچه ها می خواند. بالاخره برای اولین بار در این مصاحبه، لبخندی روی لب هایش می نشیند. پسرش که بافسفر سفید آسیب دیده و گوشه ای از فیلم نشسته، ترانه را متوجه نمی شود اما دستش را به نشانه شادی بالا آورده و می خندد. ترانه اوج می گیرد و می خواند: «یکتب عن ارضنا ارض الملاحم» ( از سرزمین ما حماسه ها خواهند نوشت). اسراء می گوید درهمین زمان بوده که از بچه های آوارگان پرسیده دوست دارند کجا بروند و آنها می گفتند دوست دارند به غزه بازگردند. به یکی اززنانی اشاره می کندکه آنجا کنار بچه هانشسته.می گوید ازآوارگان است وآن زمان اورا نمی شناختند. میزبانش شدند و در این جشن حضورداشت. نیاز نیست با اسراء هم زبان باشی، همین که در چشم هایش نگاه کنی، درد برایت ترجمه می شود. 
   
سکانس سوم: نگاهی به پشت دوربین 
دستش را محکم به کیسه سیاهی گرفته که کل دار و ندارش را توی آن ریخته. مقنعه بلندی پوشیده و مقابل دوربین از دردهایش می گوید. این زن فلسطینی شاید بخش ناگفته همان عکسی باشد که باعث شد همه گریه اسراء را در قامت یک خبرنگار ببینند. تصویری که در فضای مجازی دست به دست شد و حتی برخی معتقد بودند بی طرفی یک خبرنگار را کنار زده. اما اینجا و درست در میانه نبردی نابرابر، چطور می توان بی طرف ماند و حقیقتی که مثل روز روشن است را نادیده گرفت؟ مگر می شود آفتاب را دید و انکارش کرد؟ این همان چیزی است که اسراء نیز به آن باور دارد. در غزه نمی شود بی طرف بود. چیزی عیان تر از حقیقتی که رخ می دهد نیست. اسراء گفته بود شکنندگی مادرانه را پشت در خانه می گذارد. وقتی رخت خبرنگاری به تن می کند، روحش رویین تن می شود. سعی می کند راوی مقاومی برای مقاومت باشد. اما روزی مقابل دوربین، اسراءی مادر به اسراءی خبرنگار غالب شد. چشمانش چیزی جز حقیقت ندید. تصویری از آن روز در رسانه های دنیا چرخ خورد. اسراء مقابل مادری دیگر شکست. مادری که روزگاری برای خود بروبیا داشت. صاحب اولاد و خانه بود. امروز اما تمام آن دارایی به یک کیسه پلاستیکی خلاصه شده که در مشت گرفته است. اسراء تعریف می کند: «من نتوانستم بی طرف باشم چون اگر بی طرف بودم نمی توانستم فلسطینی باشم. من مادر هستم و با مادری مصاحبه می کردم که همه بچه هایش را ازدست داده و از تمام دنیا فقط یک کیسه برایش مانده بود. او می گفت آخرین فرزندم رفت که خواهر و برادرهایش را دفن کند، وقتی رفت باز بمباران شد. او می گفت فقط می خواهم بچه ام را پیدا کنم و دفن کنم. وقتی کسی با من این گونه صحبت می کند چگونه می توانم بی طرف باشم؟»اسراء در میان حرف هایش، ویدیوی اشک و خواهش همین مادر سیاه پوش را نشان می دهد که از فرزندانش می گوید و ادامه می دهد: «دو مصاحبه با او انجام دادم. بعد از مصاحبه اول او را در بیمارستان دیدم و پرسیدم چه شد؟ او از سخت بودن پایداری در این راه با وجود داغی که به عنوان یک مادر دیده است، گفت.» او بیش از دو ماه است که از غزه بیرون آمده اما می گوید اگر رفح باز شود، دوباره به غزه باز می گردد. اگر هم در قاهره بماند، مستندهایی می سازد تا صدای مردم غزه باشد. کمی مکث می کند و این طور ادامه می دهد: «اگر یک روز نتوانم درباره غزه صحبت کنم، انگار به آنها خیانت کرده ام.»از اولین روزی که یک خبرنگار پایش را به این حیطه می گذارد، خوب می داند که حساب زمان و مکان حضورش دست خودش نیست. باید هر لحظه، آماده رفتن به میدان خبر باشد.اسراء هم این را خوب می داند. چه آن زمانی که فرزندانش در خانه ماندند و خودش وسط شهر غزه ایستاد تا پلاتوی گزارش را بگوید و چه زمانی که ناچار بود دست ام حسن را رها کند و به تحریریه بازگردد. خودش می گوید یکی از سخت ترین چیزهایی که در این جنگ دیده، هدف قرار دادن خبرنگاران است. می گوید انگار رژیم صهیونیستی نقشه مشخصی برای نابودی خبرنگاران کشیده تا کسی جنایت هایش را ثبت و ضبط نکند. روایت اسراء از خبرنگاران غزه، یادآور چهره وایل الدحدوح است؛ خبرنگار فلسطینی که در زمان شهادت اعضای خانواده، در حال انجام رسالت خبرنگاری بود. کمی بعد که دوربین ها برای مصاحبه با او روی صورتش نور انداختند، گفته بود خانواده اش جایی ساکن بودند که رژیم صهیونیستی ادعا کرده بود امن است. کلمه «امن» را طوری می گوید که کنایه پشت صحبت هایش مشخص شود. گفته بود: «گریه های ما از روی اخلاق انسانی است نه از روی ترس.» اسراء هم در مسیر همان خبرنگاران است. می گوید با وجود کشتار خبرنگاران، قوی تر شده و اگر رژیم صهیونیستی می دانست با این کشتار، خبرنگاران را شجاع تر می کند، دست به این جنایت نمی زد. صدایش محکم تر شده؛ انگار همان قدرت خبرنگاری را دوباره در خودش احساس می کند. روایتش را این طور ادامه می دهد: «به نظرم رژیم صهیونیستی یک نظام خنگ است. حتی وقتی خبرنگاران غزه را ترک می کنند، ابتدا مطمین می شوند کسی جای آنها قرار گیرد تا رسالت خبرنگاری بر زمین نماند. من بیرون آمده ام تا صدای مردم غزه باشم. همه ما خبرنگاران چه داخل و چه خارج از غزه، یک پیام داریم که می خواهیم به دنیا برسانیم. بدترین جنایت ها علیه خبرنگاران دراین نبرد صورت گرفته وتا امروز144خبرنگار دراین روند اطلاع رسانی، شهید شده اند.»وقتی صحبت از فعالیت های رسانه ای ایران می شود، اسراء به وفاداری رسانه های ایران به جریان مقاومت اشاره می کند: «رسانه های ایرانی به خبر فلسطین اولویت داده اند و در میان خبرهای اصلی آنهاست. وقتی به این خبرها نگاه می کنیم، احساس مان این است که در نبرد رسانه ای فلسطین تنها نیستیم. مثلا همین جشنواره صبح که من به خاطرش به ایران آمدم، در زمان خوبی درباره فلسطین صحبت می کند. در صورتی که اکثر جشنواره ها وقتی یک واقعه تمام می شود، درباره اش حرف می زنند. اجتماع افرادی از سراسر جهان باعث می شود ما بتوانیم دردها و ضعف های مان را به اشتراک بگذاریم و تبادل کنیم. در این مدت توانستم با خبرنگاران ایرانی و خارجی صحبت کنم. خوشحالم صدای غزه هستم. از همه می خواهم منفعل نباشند و صدای غزه را به گوش دنیا برسانند. هر انسانی در عالم حتی اگر مسلمان، شیعه، سنی یا مسیحی نباشد؛ حتی کافری که آزاده باشد، باید با آنچه در فلسطین رخ می دهد، همدردی کند.» او گنجینه رخدادهای غزه است. خاطرات روزهایی که نظام سلطه نخواست دیده و شنیده شود. اسراء درباره این که روزی بخواهد این وقایع را بنویسد، می گوید: «به این فکر نبودم اما وقتی به اینجا آمدم، پیشنهادش مطرح شد. ان شاءا… بتوانم این کار را انجام دهم اما حتما اول باید جنگ تمام شود تا بتوانم خودکار را دست بگیرم و بنویسم. من با این که در قاهره هستم اما کارم را رها نمی کنم. مثلا چند هفته قبل مستندی درباره ماهیگیرانی که به ساحل غزه رفتند، ساختیم.» 
 
سکانس چهارم: از غم های پنهانی
تابه حال میان مصاحبه روضه شنیده ای؟ اسراء برای همه ما، روضه مصور بود. تکه تکه حرف هایش. روضه اصلی جایی بود که لیوان آب خنک را لمس کرد و گفت نمی تواند این آب را بنوشد. گفت آب طبیعی لوله کشی می خواهد. پیش از این گفته بود از زمانی که به ایران رسیده، نتوانسته درست غذا بخورد. آب خنک را کنار می زند تا آب لوله کشی ساده را به جای آن بنوشد؛ یک آب بی طعم و گرم. می گوید: «ماه ها برق و آب نداشتیم. نمی توانیم آب سرد بخوریم. الان هم که از غزه خارج شده ام، نمی توانم آب سرد بخورم.» دلش پیش دیگر اعضای خانواده مانده است. گویی این روزها قوت غالب اسراء بغضی است که فرو می خورد. او در این حال روایت می کند چهار روز اول حضورش در ایران به وقت غذا، گریه چاشنی خوراکش بوده و نمی توانسته با آرامش لقمه ای بخورد. چرایی اش را این طور شرح می دهد: «می دانم مادر و خواهرم نمی توانند این غذا را پیدا کنند یا برای شان سخت است.» اهل مبارزه و مقاومت که باشی، یاد می گیری از هر بحرانی عبور کنی، اسراء هم سال هاست راه حیات را بلد شده و می گوید: «کم کم سعی کردم کسی با من باشد و در غذا خوردن شریکی داشته باشم، گرم صحبت شوم تا خود را از غربتی که هر لحظه روی سرم آوار می شد، بیرون بیاورم.» اما این راه های عبور هم باعث نمی شود که لقمه با لذت از گلویش پایین برود و همچنان با تاکید می گوید که هیچ نوع لذتی در غذا خوردن وجود ندارد؛ لذتی که در شرایط جنگی، بیشتر شبیه شوخی است. او این طور ادامه می دهد: «پیش از جنگ، پسرم عادت کرده بود هر روز یک سیب بخورد اما بعد از آن دیگر ممکن نبود. بعد از هشت ماه که ما به مصر آمدیم، طبیعتا باید این عادت را ادامه می داد و ما هم برای خوردن و نوشیدن شوق و اشتیاق داشتیم اما این طور نبود. مدت طولانی نمی توانستیم به درستی غذا بخوریم. بعد هم که غذا خوردیم، نمی توانستیم این کار را با لذت انجام دهیم؛ حتی بچه های کوچکم خجالت می کشند چیزی بخورند، چون به فکر بچه های فامیل هستند. برای همین وقتی با فامیل تصویری صحبت می کنیم، سعی داریم چیزی از زندگی مان نشان ندهیم که آنها دل شان بخواهد.»در میان کلام پربغض اش، نفس عمیقی می کشد و می گوید: «اگر جنگ تمام شود شاید من احساس راحتی کنم اما الان نمی توانم؛ چون در این لحظات که اینجا هستم می دانم عزیزانم در غزه چه حسی دارند. با راحت بودن آنها من هم احساس راحتی می کنم. به خصوص حالا که اوضاع سخت تر هم شده است. چون گذرگاه رفح را بستند و نگذاشتند کمکی به شهر وارد شود. وضعیت خیلی سخت و اسفناک است.» تلخی صحبت های اسراء در طعم چای هم کشیده شده. چای را تلخ می نوشد و از هشت ماهی می گوید که چای نوشیدن در غزه به طعم همان لحظات دور از خانواده بوده. آنچه اسراء از همدلی با مردمانش حتی فرسنگ ها دورتر از دیار و در امنیت کامل بیان می کند، برای یک ایرانی غریبه نیست. روح شرقی در کلامش جریان دارد و یادآور فرهنگ ایرانی است. باور داریم ما ایرانی ها هواخواه همدیگریم. حتی بارها از غربت نشینان هم شنیده ایم که دل شان برای وطن می تپد. یادمان می آید این پیوند ناگسستنی است؛ چه برای ما و چه برای او در مقابل هموطنانش. 
   
سکانس پنجم: از جوانه زدن
اسراییل آدم می کشد. زندگی ها را دگرگون می کند. زهر این تلخی را با هیچ کلام شاعرانه ای نمی توان شیرین کرد اما در پوسته زیرین این همه خونریزی، قلب فلسطین می تپد. صهیون هر چه تبر می زند نادانسته تکثیر می کند. مثل قلمه زدن شاخه گیاهی که از تنه اصلی جدا شده است. هر قطره خونی که به زمین می ریزد، روح می گیرد و در پی خون خواهی در کالبدی دیگر جان می یابد. اسراء هم در پی همین خونخواهی است. حتی حالا که از غزه خارج شده قلبش جایی در میان ویرانه ها جامانده. زنده مانده که روایت کند. هر چند که دشمن فلسطین نمی گذارد زنده ها زندگی کنند و خنکی و شیرینی به جان و کام این ملت بنشیند. اسراء می گوید: «ما زنده ایم اما زندگانی که رژیم صهیونیستی تلاش می کند آنها را به شیوه های مختلف اذیت کند. آرزوی شهادت داریم. باکی نیست، تنها هراس مان از این است که پیش از کشتن به ما تجاوز شود، اعضای خانواده مان را ازبین ببرند و…اسراییل می خواهد ما را زجرکش کند.» اسراء مادر است. مادر دوست دارد کودکانش، کودکی کنند. دل به بازی دهند و اسیر بازی بزرگ ترها نشوند. خوشحال نیست که فرزندانش زودتر پا به دنیای بزرگ ترها گذاشتند و پیگیر سیاست شدند. کودکان غزه اما به این باور رسیده اند که در ماجرای فلسطین، حق و باطل کدام است و این یعنی تکثیر آگاهی. اسراء حقیقت تلخ این آگاهی زودهنگام را پذیرفته و می گوید: «بچه های ما درباره سیاست بهتر از هر دانشجوی علوم سیاسی صحبت می کنند. وقتی بچه هایم از غزه خارج شدند و به مصر رسیدند طبیعی این بود که پس از یک دوره سختی،دنبال تماشای کارتون باشنداما مدام می گویندمامان بزن اخبار!تمام صحبت های شان درباره آتش بس است. می پرسند آتش بس چه شرایطی دارد؟ بچه های ما زود بزرگ شدند؛ خیلی زود.»هر چقدر هم بدانی کودکت از بحران آگاهی دارد، سخت است بخواهی به پرسش های او درباره چند و چون قطب بندی های سیاسی پاسخ دهی. در دنیای معصومانه او جمع و تفریق ساده است و اعشار ندارد. آدم ها به دو دسته خوب ها و بدها تقسیم می شوند. حق روشن است و رفاقت یعنی این که بی چون وچراپشت رفیقت بایستی.پس چرا کسی حامی حق نیست؟چرا صدای دوستان فلسطین به بلندای ساختمان هایی نیست که صهیون ودوستانش فرومی ریزند. اسراء درمواجهه با این اذهان معصوم یکی ازدشوارترین وظایفش را چنین توصیف می کند: «یکی ازسخت ترین وضعیت هایم این بود که بچه ها می پرسند کدام ملت خوب و کدام بد است؟ که با ماست و که علیه ما؟ من توضیح می دهم ملت ها با حکومت های شان فرق می کنند. نمی خواهم بچه ها از یک کشور هراس داشته باشند یا از یک ملت خوش شان نیاید. همیشه ازمن می پرسندمگر کشورهایی که با ما خوب هستند سپاه، هواپیمای جنگی و اسلحه ندارند؟ چرا به کمک مان نمی آیند؟ نمی دانم چطورپاسخ دهم.همه اینها نشان می دهد که دیدگاه شان بزرگانه شده است. دیگر به فکر بچگی نیستند. نگاه شان رو به آینده است. درنوارغزه نمی توانی به هیچ بچه ای دروغ بگویی، چشمانش را ببندی و گویش هایش را بگیری. او دارد از نزدیک می بیند و می شنود. بچه ها خودشان در مرکز واقعه و اصل حادثه هستند چون بیشترین کشتار در میان کودکان و زنان صورت می گیرد.»
   
سکانس ششم: به سوی امید
«آینده» شاید غریب ترین واژه برای انسانی باشد که در میان غزه و نبرد هرروزه اش ایستاده است. هر چه درباره ارزش پایداری بگوییم باز بیرون گود ایستاده ایم. این بچه های فلسطین هستند که باید بگویند آینده خود و کشورشان را چگونه می بینند. اسراء با شنیدن ترجمه این جملات چند ثانیه به فکر می رود. آهی بلند می کشد. گلویش را صاف می کند تا بغض، صدایش را سد نکند. می گوید: «مردمی که از غزه بیرون آمدند شاید به آینده فکر کنند اما مردمی که درغزه هستند فقط به نجات و زنده ماندن می اندیشند و نمی توانند به آینده فکرکنند. متاسفانه غزه زیر و رو شده است. خانه ها، دانشگاه ها، خیابان، مدارس و… از بین رفتند.» در میان چهار فرزند اسراء، یکی هست که با دیگران فرق دارد. شاید این خبرنگار هر روز که پایش را از خانه بیرون می گذارد، دل آشوبه او را بیشتر از دیگر فرزندانش داشته باشد. فرزندان دیگر در موقع خطر می توانند از پس خود برآیند، سنگر بگیرند و جایی پنهان شوند، اما او توان دفاع و حفاظت از خود را ندارد. پسری از جامعه توانخواهان که در جامعه سالم هم حقوق شان نادیده گرفته می شود و قطعا در این روزهای جنگ، بیش از پیش به حاشیه می روند. اسراء با دغدغه از ویرانی شهرش سخن می گوید و ادامه می دهد: «حتی مراکز خدمات رسانی به افراد ناتوان نابود شد. زمان زیادی برای بازگشت این شهر به زندگی لازم است. مهم ترین چیزی که الان می خواهیم این است که جنگ نباشد. عادت کردیم خرابه ها را دوباره بازسازی کنیم اما مهم این است که اسراییل نباشد. باید این چرخه تمام شود. نقشه رژیم صهیونیستی این است که مردم غزه را آواره و درگیر بازسازی کند. درواقع قصدشان این است که مردم ما محدود شوند.»  به روایت اسراء، این مشقات، مشقی برای فرزندانش شده است تا نخواهند راه او و همسرش را پی بگیرند. وقتی پرسشی درباره این که فرزندانش می خواهند خبرنگار شوند یا نه مطرح می شود، از معدود دفعاتی است که در مصاحبه خنده به لبانش می آید. پاسخ می دهد: «فقط کریم پسر کوچکم دوست دارد خبرنگار شود، اما من و پدرش مایل نیستیم. پدر و مادر که باشی دوست نداری از آن چیزی که خود اذیت شدی، بچه ات هم آزار ببیند. هرچند در آخر خودش باید تصمیم بگیرد. دخترم دشواری های کار ما را دیده است و می گوید نمی خواهم این سختی ها را تحمل کنم. او همیشه مسیول فرزندان کوچک تر بوده، برای همین می گوید دوست ندارم کاری را که تو با من کردی، من با فرزندانم بکنم.»
   
سکانس هفتم: بوی تاریخ، بوی وطن
 مادر و فلسطین. اسراء هرچه می گوید به این دو واژه ختم می شود. در مصاحبه هم اولین باری که اشکش درآمد جایی بود که درباره مادرشوهرش حرف زد. او پیوند میان این واژه را با یادی از مادر همسرش چنین تعبیر می کند: «ام حسن مادر من بود. 18 سال است که عقد ازدواج بستم. 19 ساله بودم که عروسی کردم. تقریبا نیمی از عمرم را کنار مادرم بودم و نیمی را کنار او که مادر دوم من بود. غیر از این که با او نسبت فامیلی داشتم به طورکلی خیلی دوست دارم با پیرزن ها و پیرمردها همنشین باشم. حس می کنم بوی تاریخ، بوی وطن و بوی فرهنگ فلسطینی را می دهند. دوست دارم درباره پیشینه فلسطین با آنها صحبت کنم. مادرشوهرم هم برایم مادر بود و هم نمادی از فلسطین قدیم. ضربه سختی به مغز ام حسن وارد شده بود. دو ساعت خونریزی می کرد و در این زمان دستم را محکم گرفته بود. دکتر گفته بود او فوت می کند و این اتفاق افتاد. دکتر می گفت تمام شد و من می گفتم نه! نگاه کنید، هنوز دستم را محکم گرفته است. او مرده بود اما دست من را گرفته بود. دستانش گرم بود!» اشک بی امان صورتش را تر می کند. می گوید: «خیلی دلتنگش هستم!» این غم با داغی دیگر تشدید می شود.سه روز پس از شهادت ام حسن بود که یکی ازپسرانش که شباهت زیادی به او داشت، راه مادر را پی گرفت. به گفته اسراء از برادران همسرش، سن وسالی گذشته است. به همین خاطر او مثل دختر آنان است وهمین، غمش را سنگین تر می کند؛ غم بامداد جمعه ای که برادر همسرش برای نماز به مسجد رفته بود. درست روز آتش بس. برق قطع بود وزمان دقیق آتش بس به گوش او نرسید. به سمت مسجد رفت و نمی دانست قرار نیست بازگشتی در کار باشد. قراربود همه چیز در ساعت 6متوقف شود. ساعت که روی عدد 5 ایستاد، مسجد هدف قرارگرفت. برادر همسر اسراء برای همیشه رفت. اسراء می گوید:«جسد او را از زیر آوار بیرون آورند. دیشب در خواب دیدم شان!» این آخرین جملاتی است که اسراء بیان می کند. دیگرنمی تواند ادامه دهد و می گوید توانایی روحی برای حرف زدن درباره شهدا را ندارد. وقتی با هر کلمه اشک از چشمانش سرازیر می شود، زبان دیگری را برای همدلی انتخاب می کنیم. او را به گرمی در آغوش می گیریم. انگار غزه با تمام ابهتی که دارد، برای دقایقی سر بر شانه ایران می گذارد تا اشک هایش را پاک کنیم. 

مادرانه ای برای ام حسن
برای خبرنگاری که مادر است و در سن کم ازدواج کرده، نگرانی از آسیب خانواده همان قدر زیاد است که دلنگران مادر همسرش می شود.اسراء البحیصی در قامت مادر وخبرنگاری که چالش های زندگی زیرفشار رژیم صهیونیستی راچشیده، یک بخش از وجودش پیش خانواده اش مانده است.اودربخش های مختلف مصاحبه خود باجام جم، از ام حسن،مادرهمسرش صحبت می کند.چه زمانی که خاطرات او را بازگو می کرد و چه موقعی که از شهادت ام حسن می گفت. برای او، ام حسن در قامت یک مادر بود و بسیار شبیه به فلسطین. درست مثل همین سرزمین قوی بود و یادآور خاطرات. در جایی که صحبت از شهادت ام حسن می کند، برایش صحبت کردن سخت می شود و همین نشان دهنده اهمیت این زن برای اسراء است. ام حسن انگار برایش رمز مقاومت است و بارها و به بهانه های مختلف از او یاد می کند. بخش مهمی از روایت این خبرنگار فلسطینی، مرتبط با خانواده، فرزندان و اطرافیانش است و در جای جای صحبت هایش می توان اهمیت مساله خانواده را در نظر این خبرنگار مشاهده کرد. کما این که در یک جا از جشن قرآن پسرش کریم می گوید.

گزارشی از ویرانی 
درست از 7 اکتبر و وارد شدن مساله فلسطین به یک مرحله جهانی تر، گزارش های مختلفی از خبرنگاران در این منطقه مخابره شد. اما می توان گفت از اولین ویدیوهایی که باعث شد اسراء البحیصی در ایران شناخته شود، گزارش او در محل تخریب دفتر العالم بود.خبرنگار العالم در غزه بعد از حمله رژیم صهیونیستی به دفتر شبکه العالم در غزه با صدایی محزون گفته بود: با انتشار تصاویر حجم جنایت اشغالگران را در این منطقه از غزه به مخاطبان نشان خواهم داد.اسراء البحیصی، خبرنگار العالم در غزه با حضور مقابل ساختمان دفتر العالم آن زمان در محله الرمال در نوار غزه با تاکید بر ادامه کار خبری و در جریان قراردادن افکار عمومی از میزان جنایتگری رژیم صهیونیستی، خاطرنشان کرده بود: درصددیم با این گزارش حجم جنایت اشغالگران را در این منطقه به شما نشان دهم تا بدانید چقدر ویرانی به بار آمده و به طور کامل نابود شده است. ساختمان دفتر العالم در محله الرمال در نوار غزه آن زمان هدف بمباران رژیم صهیونیستی قرار گرفت و کاملا تخریب شد. در این حمله تقریبا چهار موشک به دفتر شبکه العالم شلیک شد و این در حالی است که حمله به رسانه ها بنابر قوانین بین المللی، ممانعت از گردش آزاد جریان اطلاعات و به شدت منع و محکوم شده است.