معرفی فیلم مگالوپلیس (Megalopolis)

فیلم مگالوپلیس (Megalopolis) جدیدترین پروژه فرانسیس فورد کاپولا، کارگردان افسانه ای سینماست؛ اثری که بعد از چهار دهه رویاپردازی و تلاش های بی پایان، بالاخره به مرحله تولید و اکران رسید و توجه همه رو به خودش جلب کرد. این فیلم که با سرمایه گذاری شخصی کاپولا ساخته شده، یه درام علمی-تخیلی حماسیه که منتقدان رو هم به دو دسته تقسیم کرده، بعضی ها اونو شاهکار می دونن و بعضی ها شکست خورده!

از همون اولین نمایشش تو جشنواره کن ۲۰۲۴، معلوم بود که با یه فیلم معمولی طرف نیستیم. مگالوپلیس یه فیلم بلندپروازانه و جاه طلبانه است که کاپولا ازش به عنوان «وصیت نامه سینمایی» خودش یاد می کنه. قراره تو این مقاله با هم بریم سراغ همه جزئیات این فیلم عجیب و غریب و ببینیم که چرا اینقدر سروصدا کرده و چطور تونسته بعد از این همه سال انتظار، بالاخره روی پرده سینماها ظاهر بشه. اگه عاشق سینما هستید و دوست دارید از زیر و بم این اثر جنجالی سر دربیارید، جای درستی اومدید.

مگالوپلیس: رویای چهل ساله کاپولا که بالاخره به حقیقت پیوست

تصور کنید نزدیک به چهل سال، یه رویا توی سرتون باشه و برای محقق کردنش، همه زندگی تون رو بذارید پای کار. این دقیقا همون چیزیه که برای فرانسیس فورد کاپولا، کارگردان نابغه ای که با فیلم هایی مثل «پدرخوانده» و «اینک آخرالزمان» اسمش تو تاریخ سینما جاودانه شده، اتفاق افتاده. فیلم «مگالوپلیس» برای کاپولا فقط یه فیلم نیست، یه ایده س، یه دغدغه دیرینه است که از دهه ۸۰ میلادی تو ذهن و قلبش ریشه دوانده بود. اون می خواست فیلمی بسازه که هم ادای دینی به روم باستان باشه و هم آینه ای برای جامعه امروز آمریکا.

اما خب، ساختن همچین پروژه ای تو هالیوودِ پر از حساب وکتاب و سود و ضرر، کار راحتی نبود. استودیوها یکی یکی بهش جواب رد می دادن و اون سال ها مجبور شد فیلم های دیگه بسازه تا بدهی هاشو صاف کنه و شاید بتونه یه روزی، سرمایه مورد نیاز برای مگالوپلیس رو جور کنه. حتی بعد از حادثه ۱۱ سپتامبر، که بخش هایی از فیلمنامه به شدت تحت تاثیر اون بود، امیدش کمرنگ تر شد. ولی کاپولا پا پس نکشید و با فروش بخش هایی از امپراطوری شراب سازی خودش، بالاخره ۱۲۰ میلیون دلار (و حتی بیشتر) از پول شخصیش رو پای این پروژه ریخت. این جسارت، اونم تو ۸۵ سالگی، واقعاً دیدنیه و نشون میده که مگالوپلیس چقدر برای کاپولا اهمیت داشته. این فیلم عملا چکیده تمام دغدغه ها و نگاه فلسفی کاپولا به زندگی، عشق، زمان و آینده است.

نگاهی از بالا به «مگالوپلیس»: اطلاعات کلیدی و یک نقشه راه

اگه بخوایم مگالوپلیس رو تو چند خط خلاصه کنیم، باید بگیم با یه فیلم خاص طرفیم که از هر نظر می تونه شما رو شگفت زده کنه. از ژانر حماسی و علمی-تخلیش گرفته تا لیست بلندبالای بازیگرای درجه یک و داستان فلسفی و پیچیده اش. کاپولا یه دنیای جدید ساخته که توش می خواد سوالات بزرگی رو مطرح کنه.

عنوان	جزئیات
نام اصلی فیلم	Megalopolis
کارگردان و نویسنده	فرانسیس فورد کاپولا
ژانر	درام، علمی-تخیلی، حماسی
سال تولید و اکران	۲۰۲۴ (نمایش اولیه در جشنواره کن ۲۰۲۴)
مدت زمان فیلم	۱۳۵ دقیقه (۲ ساعت و ۱۵ دقیقه)
بازیگران برجسته	آدام درایور، جانکارلو اسپوزیتو، ناتالی امانوئل، آبری پلازا، شایا لباف، جان ویت، لارنس فیشبرن، داستین هافمن، تالیا شایر
بودجه تخمینی	بیش از ۱۲۰ میلیون دلار (تامین شده توسط کاپولا)

«نیو-روم» در انتظار ناجی: داستان اصلی فیلم مگالوپلیس چیست؟

داستان «مگالوپلیس» ما رو می بره به یه شهر خیالی به اسم «نیو-روم» که در واقع یه نسخه مدرن و البته پسا-فاجعه از نیویورکه. بعد از یه بلای بزرگ که این شهر رو تا مرز نابودی برده، دو تا شخصیت اصلی رو داریم که هر کدومشون یه دیدگاه کاملاً متفاوت برای آینده این شهر دارن و می خوان به شیوه خودشون اونو بازسازی کنن.

از یه طرف «سزار کاتیلینا» رو داریم (با بازی آدام درایور) که یه معمار نابغه و آرمان گراست. سزار یه جورایی یه رویاپردازه که می خواد «نیو-روم» رو تبدیل به یه آرمان شهر واقعی کنه؛ جایی که همه چیز بر اساس اصول پایدار و عدالت ساخته بشه. اون به آینده فکر می کنه و دوست داره یه میراث ماندگار برای بشریت به جا بذاره. ایده هاش جاه طلبانه و شاید حتی از نظر خیلی ها دیوانه وار به نظر برسه، ولی اون واقعاً بهشون اعتقاد داره.

در نقطه مقابل سزار، «فرانکلین سیسرو» (با بازی جانکارلو اسپوزیتو) قرار داره. سیسرو شهردار فاسد و محافظه کاره شهر نیو-روم هست. اون بیشتر به حفظ قدرت و منافع شخصیش اهمیت میده تا به فکر مردم و آینده شهر باشه. سیسرو نماد فساد، حرص و طمعه و با طرح های سزار کاتیلینا برای ساخت یه مگالوپلیس ایده آل مخالفه. جنگ بین این دو نفر، فقط یه درگیری شخصی نیست، بلکه نبرد بین دو فلسفه زندگیه: آرمان گرایی در برابر واقع گرایی تلخ و فساد.

شخصیت های اصلی: مهره های شطرنج کاپولا

• سزار کاتیلینا (آدام درایور): معمار نابغه ای که با ایده هایش به دنبال ساختن یک آرمان شهر است. او نماد جاه طلبی خلاقانه و امید به آینده است.
• فرانکلین سیسرو (جانکارلو اسپوزیتو): شهردار فاسد و قدرتمند که نماد سنت گرایی، محافظه کاری و فساد است و با ایده های سزار مخالفت می کند.
• جولیا سیسرو (ناتالی امانوئل): دختر تحصیل کرده و باهوش فرانکلین که بین دیدگاه های متضاد پدر و سزار قرار می گیرد و به دنبال معنای زندگی خودش است.
• پولچر (شایا لباف): سیاستمداری پوپولیست و رقیب سزار که با استفاده از خشم مردم، قصد برهم زدن اوضاع را دارد.
• واو پلاتینوم (آبری پلازا): یک خبرنگار و شخصیت رسانه ای که به دنبال افشای حقایق است.
• هارولد ودا (لارنس فیشبرن): دستیار و محرم اسرار سزار که نقش راوی داستان را هم ایفا می کند.

اگه از تاریخ روم باستان سررشته داشته باشید، احتمالاً متوجه شباهت های اسم ها و وقایع این فیلم با «توطئه کاتیلینا» و شخصیت های واقعی مثل «ژولیوس سزار» و «سیسرو» می شید. کاپولا با هوشمندی تمام، این اسطوره های تاریخی رو با مسائل و دغدغه های معاصر آمریکا در هم آمیخته تا پیامی عمیق تر رو به مخاطبش منتقل کنه.

سفر چهل ساله «مگالوپلیس»: از یک جرقه تا شعله ور شدن

میشه گفت داستان ساخت «مگالوپلیس»، خودش یه فیلمه! کاپولا ایده اولیه این فیلم رو تو دهه ۱۹۸۰ و وقتی که از حال و هوای نیویورک و داستان های روم باستان الهام گرفته بود، تو سرش پروروند. اون می خواست یه فیلم بسازه که تشابهات بین سقوط جمهوری روم و آینده ایالات متحده رو نشون بده. این یه پروژه شخصی بود، یه جور جنون خلاقانه که اونو رها نمی کرد.

اما خب، راه آسونی در پیش نبود. هر وقت کاپولا می خواست فیلم رو بسازه، با یه دیوار سنگی به اسم «استودیوهای هالیوود» روبرو می شد. اونا حاضر نبودن روی یه فیلم انقدر جاه طلبانه و غیرمتعارف ریسک کنن. مخصوصاً بعد از شکست های تجاری بعضی از فیلم های قبلی کاپولا و همینطور وقایع تلخی مثل ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ که باعث شد کاپولا مجبور بشه بخش هایی از فیلمنامه اش رو تغییر بده. اون خودش گفته که بعد از ۱۱ سپتامبر، دنیا دیگه اون دنیای قبل نبود و نوشتن از یه آرمان شهر با نیویورک به عنوان شخصیت اصلی، خیلی سخت شد. برای همین، پروژه چندین دهه تو برزخ توسعه موند و انگار قرار نبود روی واقعیت رو ببینه.

ریسک بزرگ کاپولا: وقتی پول شخصی وسط می آید!

هر کسی جای کاپولا بود، شاید ناامید می شد و پروژه رو کنار می ذاشت. ولی کاپولا نه. اون وقتی دید هیچ استودیویی حاضر نیست ریسک کنه، یه تصمیم خیلی جسورانه گرفت: خودش پول فیلم رو تامین کنه! کاپولا برای اینکه بتونه مگالوپلیس رو بسازه، بخشی از ثروت شخصی خودش که بیشترش از تجارت شراب سازیش به دست آورده بود رو فروخت. می گن بیشتر از ۱۲۰ میلیون دلار از جیب خودش برای این فیلم هزینه کرده. این کار، اونم تو سن بالا، واقعاً مثال زدنیه و نشون میده که مگالوپلیس چقدر برای کاپولا یه دغدغه شخصی و عمیق بوده.

البته، حتی با وجود پول شخصی کاپولا، فرآیند تولید هم بی دردسر نبود. کاپولا یه سبک کارگردانی خیلی تجربی رو در پیش گرفته بود؛ به بازیگرهاش اجازه بداهه پردازی می داد و حتی بعضی صحنه ها رو همون لحظه می نوشت. این روش کار، خیلی ها رو به چالش کشید و باعث شد تعدادی از اعضای کلیدی تیم تولید، از جمله طراح تولید و ناظر جلوه های ویژه، وسط کار پروژه رو ترک کنن. ولی کاپولا و آدام درایور تاکید داشتن که همه چیز طبق برنامه و بودجه پیش میره و این چالش ها، بخشی از روند خلاقانه فیلم سازی بوده. این فیلم یه جورایی شبیه به تجربه ساخت «اینک آخرالزمان» بوده که اونم با کلی دردسر ساخته شد.

تکنولوژی های نوآورانه در «مگالوپلیس»

برای خلق دنیای بصری «مگالوپلیس»، کاپولا سراغ تکنولوژی های جدید و پیشرفته رفته. اون برای فیلمبرداری، از پرده های LED استفاده کرده که قبلاً تو فیلم هایی مثل «بتمن» و سریال «مندلورین» هم استفاده شده بود. این پرده ها به تیم فیلم سازی اجازه میدن که پس زمینه های مجازی رو به صورت زنده تو صحنه نمایش بدن و به جای پرده سبز سنتی، یه تجربه بصری غنی تر داشته باشن. این تکنولوژی به کاپولا کمک کرده تا چشم اندازهای جاه طلبانه اش رو برای «نیو-روم» و آرمان شهر سزار کاتیلینا، به واقعیت تبدیل کنه. البته که پیاده سازی این تکنیک ها هم چالش های خاص خودش رو داشته.

سیمای بازیگران و نقش ها: ستارگانی در کالبد شخصیت ها

وقتی اسم فرانسیس فورد کاپولا میاد، معمولاً لیستی از بهترین بازیگرهای هالیوود هم کنارش ردیف میشه. «مگالوپلیس» هم از این قاعده مستثنی نیست و یه تیم بازیگری فوق العاده قوی داره که هر کدومشون به تنهایی می تونن یه فیلم رو به دوش بکشن. این تنوع و قدرت بازیگری، یکی از نقاط قوت اصلی فیلمه که باعث میشه حتی اگه از نظر داستانی یه جاهایی گیج بشید، باز هم جذب کاراکترها و نقش آفرینی هاشون بشید.

آدام درایور: ستون فقرات «مگالوپلیس»

«آدام درایور» تو نقش «سزار کاتیلینا»، تقریباً ستون فقرات فیلم محسوب میشه. اون با اون نگاه های نافذ و شخصیت خاصش، تونسته یه معمار جاه طلب و ایده آل گرا رو عالی به تصویر بکشه. سزار کاتیلینا یه شخصیت پیچیده است؛ از یه طرف پر از رویا و امید برای آینده، و از طرف دیگه، با غم از دست دادن همسرش دست و پنجه نرم می کنه. درایور این جاه طلبی، هوشمندی، غرور و حساسیت ها رو با مهارت زیادی نشون میده و باعث میشه که مخاطب باهاش ارتباط برقرار کنه. میشه گفت بازی درایور یکی از نقاط قوت فیلمه که باعث میشه حتی تو لحظه هایی که ممکنه فیلم شلخته به نظر برسه، باز هم بشه اونو دنبال کرد.

تقابل خیر و شر: اسپوزیتو و امانوئل

«جانکارلو اسپوزیتو» که ما اونو بیشتر با نقش «گاس فرینگ» تو سریال «بریکینگ بد» می شناسیم، اینجا تو نقش «فرانکلین سیسرو»، شهردار فاسد و رقیب سزار ظاهر میشه. اسپوزیتو با کاریزمای خاص خودش، تونسته یه شخصیت خاکستری رو به وجود بیاره؛ شخصیتی که هم منفوره و هم در مواقعی میشه باهاش همذات پنداری کرد. «ناتالی امانوئل» هم که با سریال «بازی تاج و تخت» معروف شده، نقش «جولیا سیسرو»، دختر فرانکلین رو بازی می کنه. جولیا یه جورایی بین پدر محافظه کار و سزار ایده آل گرا قرار می گیره و مسیر تحول شخصیتش، یکی از خطوط داستانی مهم فیلمه.

دیگر نام های درخشان و نقش های کلیدی

علاوه بر این سه نفر، بازیگرای بزرگ دیگه ای هم تو «مگالوپلیس» حضور دارن که هر کدومشون به نوعی به داستان عمق میدن:

• آبری پلازا: با بازی های متفاوتش، اینجا هم نقش یه خبرنگار کنجکاو و جاه طلب به اسم «واو پلاتینوم» رو ایفا می کنه.
• شایا لباف: در نقش «پولچر»، یه سیاستمدار پوپولیست که با استفاده از احساسات مردم، به دنبال اهداف خودشه. نقش آفرینی لباف هم تو بعضی صحنه ها بحث برانگیزه.
• لارنس فیشبرن: دستیار وفادار سزار، «هارولد ودا»، که نقش راوی داستان رو هم داره.
• جان ویت و داستین هافمن: این دو بازیگر کهنه کار هم در نقش های مکمل حضور دارن و به اعتبار فیلم اضافه می کنن.

میشه گفت کاپولا با جمع کردن این همه ستاره، خواسته مطمئن بشه که حتی اگه فیلمش ساختارشکنی های زیادی داره، حداقل از نظر بازیگری چیزی کم نداشته باشه. هر کدوم از این بازیگرها با تجربه و توانایی های خودشون، به این حماسه مدرن رنگ و بوی خاصی بخشیدن.

مفاهیم عمیق و لایه های فلسفی: مغز متفکر «مگالوپلیس»

«مگالوپلیس» فقط یه داستان معماری و سیاست نیست؛ یه جور سفر فلسفیه تو ذهن کاپولا. این فیلم پر از لایه های عمیق فکری و مفاهیم پیچیده ست که شاید برای درکش نیاز به چند بار تماشا داشته باشید. کاپولا با این فیلم، سوالات بزرگی رو مطرح می کنه که شاید برای خیلی از ما، دغدغه های اصلی زندگی باشن.

آرمان شهر در ذهن کاپولا: آیا چنین چیزی ممکن است؟

یکی از مهمترین تم های «مگالوپلیس»، ایده «آرمان شهر» (Utopia) هست. سزار کاتیلینا می خواد یه شهر ایده آل بسازه، شهری که توش عدالت، زیبایی و پایداری حرف اول رو بزنه. کاپولا از طریق این شخصیت، از ما می پرسه که آیا اصلاً ساختن همچین آرمان شهری تو دنیای واقعی ممکنه؟ یا فقط یه رویای دست نیافتنیه؟ اون بهمون نشون میده که حتی اگه ایده آرمان شهر به تنهایی راه حل همه مشکلات نباشه، حداقل می تونه ما رو به سمت پرسیدن سوالات درست هدایت کنه؛ سوالاتی درباره اینکه چطور میشه بهتر زندگی کرد و چطور میشه آینده ای روشن تر ساخت. این نگاه، یه جورایی خوش بینانه و رمانتیکه، اما خب لازمه تا بتونیم به آینده امیدوار باشیم.

زمان، عشق و میراث: نبرد با گذر عمر

«مگالوپلیس» خیلی عمیق به مفهوم «زمان» می پردازه. کاپولا که خودش تو سن بالا این فیلم رو ساخته، انگار دغدغه ماندگاری و میراث هنری رو داره. تو فیلم، سزار کاتیلینا توانایی خاصی داره که می تونه زمان رو متوقف کنه. این توانایی، نه فقط یه قدرت ماورایی، بلکه استعاره ای از قدرت «عشق» و «خلاقیت» هست که می تونن بر گذر زمان غلبه کنن و ماندگار بشن. سزار در طول فیلم، با غم از دست دادن همسرش دست و پنجه نرم می کنه و عشق جولیا بهش کمک می کنه تا دوباره این توانایی رو به دست بیاره. فیلم در واقع یه جور تقدیم به النور کاپولا، همسر فقید فرانسیس فورد کاپولا هم هست که نشون میده چقدر عشق تو زندگی و خلاقیت کاپولا نقش داشته. این ایده ها نشون میدن که چطور هنر و عشق میتونن جاودانه بشن و زمان رو پشت سر بذارن.

بازتاب روم باستان در آمریکای امروز: تمثیل های سیاسی

کاپولا از تاریخ روم باستان و به خصوص «توطئه کاتیلینا» به عنوان یه تمثیل قوی برای جامعه امروز آمریکا استفاده کرده. توطئه کاتیلینا یه داستان سیاسیه درباره تلاش برای سرنگونی جمهوری روم و به دست گرفتن قدرت. کاپولا با این فیلم میخواد یه هشدار بده؛ هشدار درباره خطرات فساد، جاه طلبی بی حد و مرز، و تضعیف دموکراسی تو جامعه معاصر.

کاپولا معتقده که اگه به مسائل مهمی مثل نابرابری و فساد تو جامعه توجه نکنیم، ممکنه سرنوشتی شبیه به امپراتوری روم در انتظارمون باشه. این فیلم یه جور آینه است که به جامعه آمریکا نشون میده که اگه مراقب نباشن، ممکنه با چه خطراتی روبرو بشن.

این مقایسه بین روم باستان و آمریکا، فیلم رو پر از لایه های سیاسی و اجتماعی کرده. کاپولا از طریق شخصیت ها و داستان، درباره خطرات فاشیسم، نابرابری های اقتصادی و اجتماعی، و نقش دموکراسی در حفظ یک جامعه سالم صحبت می کنه.

دغدغه های زیست محیطی: پیامی برای بقای بشر

«مگالوپلیس» به جز تم های فلسفی و سیاسی، یه پیام مهم زیست محیطی هم داره. کاپولا تو فیلمش نشون میده که چطور تخریب محیط زیست و بی توجهی به مسئولیت پذیری انسان در قبال سیاره، می تونه منجر به فاجعه بشه. سزار کاتیلینا با ایده های پایدار و دوست دار محیط زیستش، نماینده نگاهی به آینده است که توش انسان و طبیعت در کنار هم قرار می گیرن. این فیلم یه جور یادآوریه که سیاره ما، خونه ماست و باید مراقبش باشیم.

جنجال آفرینی از کن تا گیشه: بازخوردهای «مگالوپلیس»

همونطور که انتظار می رفت، «مگالوپلیس» بعد از نمایشش حسابی سر و صدا کرد و منتقدان و مخاطبان رو به دو دسته تقسیم کرد. فیلمی با این همه جاه طلبی، هزینه شخصی سنگین و کارگردانی خاص کاپولا، نمی تونست بی حاشیه باشه.

اولین نمایش جهانی و تشویق های هفت دقیقه ای!

اولین نمایش جهانی «مگالوپلیس» تو جشنواره کن ۲۰۲۴ بود. خب، کن که جایگاه خاص خودش رو تو دنیای سینما داره و اولین جایی بود که این رویای کاپولا به واقعیت پیوست. بعد از نمایش فیلم، تماشاچی ها به مدت هفت دقیقه ایستاده کاپولا رو تشویق کردن! این تشویق ایستاده طولانی، نشون می داد که فیلم حداقل تونسته احساسات زیادی رو برانگیزه.

اما خب، این تشویق ها همه داستان نبود. بعد از کن، نقدهای اولیه منتشر شد و اینجا بود که دو قطبی شدن آرا شروع شد. بعضی ها فیلم رو یه شاهکار جسورانه و عمیق توصیف کردن که دیدگاه جدیدی به سینما ارائه میده، در حالی که بعضی دیگه اونو یه شکست بزرگ، آشفته و غیرقابل تحمل دونستن. این دوگانگی، خود گویای ماهیت منحصر به فرد و بحث برانگیز مگالوپلیس هست.

شمشیر دو لبه نقد: شاهکار آشفته یا شکست باشکوه؟

وقتی به نقدهای «مگالوپلیس» نگاه می کنیم، می بینیم که کلمات متناقضی برای توصیفش به کار رفته. منتقدان مثبت، فیلم رو بابت جسارت کاپولا، عمق فکریش، و تلاش برای فراتر رفتن از قواعد رایج هالیوود تحسین کردن. اونا از ایده های بلندپروازانه و فلسفی فیلم، و همینطور بازی های قوی بازیگران اصلی استقبال کردن. به نظر اونا، مگالوپلیس یه فیلمی بود که سعی داشت چیز جدیدی بگه و از ریسک کردن نمی ترسید.

اما منتقدان منفی، از شلختگی ساختاری فیلم، عدم انسجام بصری و روایی، و ضعف های اجرایی گله داشتن. اونا می گفتن که فیلم بیش از حد جاه طلبه و نتونسته همه ایده هاش رو به درستی کنار هم بذاره. بعضی ها حتی فیلم رو یه شکست باشکوه نامیدن؛ یعنی یه فیلم بزرگ که با وجود تلاش های زیاد، نتونسته به اهدافش برسه و بیشتر شبیه به یه آشوب گیج کننده ست. این نقدها باعث شد که فیلم تبدیل به یکی از بحث برانگیزترین آثار سال ۲۰۲۴ بشه.

چالش های اکران و گیشه: نبردی دیگر برای کاپولا

بعد از نمایش تو کن، چالش های «مگالوپلیس» برای پیدا کردن یه توزیع کننده خوب تو آمریکا شروع شد. با وجود اینکه فیلم ساخته شده بود، اما استودیوها باز هم برای پخش گسترده اون مردد بودن. کاپولا مجبور شد بخش زیادی از هزینه های بازاریابی رو هم خودش به عهده بگیره تا فیلمش تو سینماها اکران بشه.

عملکرد اولیه فیلم تو گیشه هم نشون داد که راه سختی در پیش داره. تو آمریکا، فروش اولیه فیلم اونقدری که انتظار میرفت نبود. این اتفاق باعث میشه که بحث های زیادی درباره آینده سینمای مستقل و فیلم های جاه طلبانه بدون حمایت استودیو مطرح بشه. «مگالوپلیس» نشون داد که حتی یه کارگردان با سابقه و اسم و رسم دار هم برای اکران یه فیلم متفاوت، با چه سختی هایی روبرو میشه.

چرا «مگالوپلیس» را باید جدی بگیریم؟

شاید «مگالوپلیس» یه شاهکار بی عیب و نقص نباشه، یا حتی برای همه تماشاچی ها قابل تحمل نباشه. ولی یه چیزو نمیشه انکار کرد: این فیلم یه اثری مهم و قابل تأمل تو تاریخ سینماست. چرا؟ چون فراتر از یه فیلم صرفاً سرگرم کننده، یه بیانیه هنری و فلسفی از یکی از بزرگترین کارگردانان زنده دنیاست. کاپولا با این فیلم، نشون داد که هنوز هم میشه در برابر جریان غالب هالیوود که بیشتر دنبال سود و دنباله سازیه، ایستاد و یه اثر کاملاً شخصی و هنری ساخت.

این جسارت کاپولا تو ساخت «مگالوپلیس» واقعاً ستودنیه. اون همه پول و اعتبارش رو به خطر انداخت تا رویای چهل ساله اش رو به واقعیت تبدیل کنه. حتی اگه نتیجه نهایی بی نقص نباشه، همین تلاش و روحیه خلاقانه، الهام بخشه. «مگالوپلیس» یه دعوت از ماست که به فراتر از نقدها و بازخوردها نگاه کنیم و خودمون فیلم رو تجربه کنیم. شاید برای هر کسی یه تجربه متفاوت باشه، ولی مطمئناً شما رو به فکر وا می داره و سوالات مهمی رو تو ذهنتون ایجاد می کنه. این فیلم یه جور هدیه از طرف کاپولا به سینما و به کساییه که به فکر کردن و چالش کشیدن عادت دارن.

نتیجه گیری: «مگالوپلیس»، آینده سینما یا یک رویای ناتمام؟

در نهایت، «مگالوپلیس» یه فیلمیه که سال ها تو ذهن فرانسیس فورد کاپولا چرخیده و حالا، بعد از کلی فراز و نشیب، به حقیقت پیوسته. این فیلم یه جور تجربه سینماییه که نمیشه به سادگی از کنارش گذشت. چه اونو یه شاهکار بدونید، چه یه شکست باشکوه، چه یه اثر آشفته، نمیشه تاثیرگذاریش رو نادیده گرفت.

«مگالوپلیس» شاید مسیر آینده سینما رو مشخص نکنه، ولی مطمئناً سوالاتی رو مطرح می کنه که باید بهشون فکر کرد. سوالاتی درباره جاه طلبی، عشق، فساد، آرمان شهر و میراثی که ما از خودمون به جا میذاریم. این فیلم یه جور دعوتنامه است برای اینکه از منطقه امن فکریمون بیرون بیایم و به این سوالات عمیق بپردازیم. شاید این فیلم در آینده، جایگاه دیگه ای پیدا کنه و بیشتر درک بشه، درست مثل بعضی از آثار قبلی کاپولا که در زمان خودشون مورد سوءتفاهم قرار گرفتن. پس، اگه دنبال یه تجربه سینمایی متفاوت و پر از فکر هستید، «مگالوپلیس» رو از دست ندید. این فیلم، فارغ از هر قضاوتی، یه اثر جسورانه است که برای سال ها مورد بحث خواهد بود.