حمله نظامی در بالاترین سطح ممکن (شلیک 6 فروند موشک) به سفارت کشوری دیگر، در خاک کشور ثالث، در تاریخ جنگ های معاصر بدعتی جدید به شمار می رود که جسارت دولت یهود برای ارتکاب آن، ریشه در قدرت نظامی اش ندارد، چرا که سفارتخانه ها، معمولا بی دفاع ترین محدوده قلمرو هر کشور به شمار می روند. گذر از چنین خط قرمزی -که البته دیگر «خط قرمز» نیست- تنها با اطمینان و خیال راحت از حمایت آمریکا ممکن است که امری است بدیهی و جای تعجب ندارد.
به گزارش گولوپ، محمدعلی صمدی در یادداشتی در وطن امروز نوشت: رژیم سیاسی منحصربه فردی 27 اردیبهشت 1327 شمسی در شهری تازه تاسیس به نام «تل آویو» اعلام موجودیت کرد و خود را «اسراییل» نامید، طی 27716 روز بعد، مرزهای جدیدی در کنش سیاسی و نظامی در آسیای غربی تعریف کرد که عمده آن را به یقین باید مصادیق جنایت و تبهکاری دانست که ظرفیت پیگیری قضایی را دارد. این موجودیت سیاسی نچسب و شرور، با پشتیبانی کامل و بدون محدودیت ابرقدرت های سیاسی – نظامی جهان، در 76 سال گذشته برای هیچ کدام از خطاهای دانسته و ندانسته خود، هیچ هزینه ای (به معنای واقعی کلمه «هیچ») متحمل نشده و درست مانند یک تک فرزند لوس و ننر، در جغرافیای تاریخی و به هم پیوسته ای جا خوش کرده و قد کشیده است. البته گاه و بی گاه، بومیانِ به ستوه آمده از آزار و زیاده خواهی های «اسراییل» کشیده های آبداری نثارش کرده اند اما باز هم با حمایت مطلق و بلاشرط ایالات متحده، نه تنها گوشمالی داده شده اند، بلکه عملا تاوان سختی هم بابت تحمل نکردن این بچه لوس (ولو برای لحظاتی کوتاه) داده اند.
13 فروردین 1403، اسراییل رکورد جدیدی از جرم سیاسی – نظامی را به نام خود ثبت کرد. حمله نظامی در بالاترین سطح ممکن (شلیک 6 فروند موشک) به سفارت کشوری دیگر، در خاک کشور ثالث، در تاریخ جنگ های معاصر بدعتی جدید به شمار می رود که جسارت دولت یهود برای ارتکاب آن، ریشه در قدرت نظامی اش ندارد، چرا که سفارتخانه ها، معمولا بی دفاع ترین محدوده قلمرو هر کشور به شمار می روند. گذر از چنین خط قرمزی -که البته دیگر «خط قرمز» نیست- تنها با اطمینان و خیال راحت از حمایت آمریکا ممکن است که امری است بدیهی و جای تعجب ندارد. فقط جای این سوال باقی است: چرا حالا؟ چرا 2 روز مانده به آغاز هفتمین ماه جنگ؟ همه دنیا و خصوصا اسراییل بخوبی می دانند به صورت طبیعی، پاتوق مستشاران نظامی هر کشوری جمله ایران، سفارت یا کنسولگری آن کشور است. محلی کاملا شناخته شده و تابلودار. چرا زمانی که اسراییل مدعی است در دست و پنجه نرم کردن با چریک های سبک اسلحه «حماس» و «جهاد اسلامی» به پیروزی رسیده و فقط همین مانده که تیر خلاص را با حمله به «رفح» بزند، باید چنین پرونده جدید و غیرقابل دفاعی برای خود (و حتی لَلـِه همیشگی اش یعنی آمریکا) باز کند؟ چرا باید در آستانه پیروزی، عالی رتبه ترین مقام نظامی کشوری دیگر را با روشی کثیف و پیش پاافتاده حذف کند که هیچ افتخار و مدالی برایش به ارمغان نمی آورد؟ سوال بی اهمیتی نیست.
با توجه به وضعیت میدان جنگ تا این لحظه هیچ ادله نظامی و سیاسی از سوی اسراییل ارایه نشده است که مفهوم پیروزی را به ناظران رسانه ای و افکار عمومی حامی اسراییل یا متخاصم با آن القا کند. پس از 6 ماه بمباران بی وقفه و انهدام و ویرانی در نوار غزه، حماس هنوز فعال است و روزانه از ارتش اشغالگر تلفات می گیرد. هیچ کدام از اسرای صهیونیست در اختیار حماس و جهاد، زنده پیدا نشده اند و از ده ها نفر آنان هیچ ردی به دست اسراییل نیفتاده است. هیچ رژیم امنیتی جدیدی در غزه حاکم نشده و در پنجمین ماه جنگ، ارتش صهیونیستی که برای حمله به منتهی الیه جنوب نوار غزه رجزخوانی می کرد، مجبور شد دوباره به شمال نوار غزه بازگردد و هفته دیگر در جایی بجنگد که چند ماه قبل مدعی شده بود آنجا را پاکسازی کرده است! خلاصه اش اینکه: شرایط در آستانه ماه هفتم با هفته اول جنگ هیچ فرقی نکرده است به غیر از اینکه سلسله جبال مرتفعی از اجساد زنان و کودکان ایجاد شده و انبوه بی نظیری از فیلم های سوشیال مدیا افکار عمومی همه جهان (جز اتباع رژیم اسراییل و بخشی از ایالات متحده) را جریحه دار کرده و آبروی نداشته دولت یهود را در سطح جهان ریخته است. تظاهرات گسترده ضدجنگ که خواهی نخواهی سویه ضداسراییلی پیدا می کند در گوشه گوشه جهان برای تل آویو که همواره ژست «کشور(!) ملوسک و دوست داشتنی جهان» را می گرفت، حقیقتا برای صهیونیست ها فرساینده و بی سابقه است. ورود مقاومت اسلامی لبنان، یمن و عراق به میدان جنگ و ناتوانی آشکار حامیان اسراییل در ممانعت از آنها، نمایش قدرت بی سابقه ای بود از آنچه «محور مقاومت» نامیده می شود و کلافگی و فشار عصبی زیادی را بر اجتماع صهیونیستی تحمیل کرد.
آغاز تظاهرات ده ها هزارنفری علیه نتانیاهو، پس از یک وقفه 6 ماهه معلوم کرد دست و پا زدن های «بی بی» در برابر دوربین ها و چهره عبوس و احمقانه «گالانت» هنگام تهدید مردم غزه، کمترین تاثیر را در تلطیف بحران های ناشی از شکاف عمیق سیاسی در دولت یهود داشته است و دوباره روز از نو، روزی از نو! یعنی نتانیاهو حتی همان جای قبل از جنگ هم نایستاده و حالا ننگ هزاران کشته و ده ها اسیر آزادنشده هم روی دوشش سنگینی می کند.
از طرف دیگر، ایالات متحده هم از لجبازی های آقازاده لوسش خسته شده و به شکلی نرم (در قالب وتو نکردن یک قطعنامه آتش بس دیرهنگام و بی خاصیت) در حال چپ چپ نگاه کردن به اسراییل است که یعنی «عموجان! شما هم یه کم یواش تر قصابی کن»؛ که البته همین اندک هم خشم نتانیاهو و دارودسته اش را به دنبال داشت. با چنین اوصافی، دست زدن به یک اقدام متهورانه و دور از هر سطح عقلانیت و محاسبه قابل انتظار، تنها به معنای زدن زیر میز است، شاید به این امید که داغ شدن بیشتر موضوع، آمریکا و سایر قدرت های غربی را وادار کند برای نقطه گذاری آبرومندانه بر این جنگ، مساعی بیشتری از خود نشان بدهند. احتمالا محاسبات تل آویو نزدیک به چنین چیزی است که ایران ناچار به پاسخگویی است و همین باعث می شود آمریکا برای دخالت بیشتر انگیزه پیدا کند؛ انگیزه ای که در چند ماه گذشته با مشاهده کله شقی های بی نتیجه نتانیاهو و درشت گویی های عجیب و غریبش بسیار ضعیف شده است و البته اگر ایران با هر ملاحظه ای از پاسخگویی به چنین تجاوز آشکاری امتناع کند، باز هم دستاورد گرانبهایی برای اسراییل خواهد بود. در نهایت می توان اهداف دیگری را هم برای این ماجرا فرض کرد، از جمله اینکه اسراییل در آستانه حمله زمینی به جنوب لبنان است و می خواهد با حذف تیم مجرب و کهنه کار فرماندهی میدان سپاه در لبنان و سوریه، انسجام و تمرکز جبهه مقاومت را در شامات دچار اختلال کند که این تحلیل با توجه به شناخت تاریخی اسراییل از شرایط جنوب لبنان، محتمل به نظر نمی رسد.
پایان خبر گولوپ
آیا شما به دنبال کسب اطلاعات بیشتر در مورد "چند نکته درباره انتقام – گولوپ" هستید؟ با کلیک بر روی عمومی، ممکن است در این موضوع، مطالب مرتبط دیگری هم وجود داشته باشد. برای کشف آن ها، به دنبال دسته بندی های مرتبط بگردید. همچنین، ممکن است در این دسته بندی، سریال ها، فیلم ها، کتاب ها و مقالات مفیدی نیز برای شما قرار داشته باشند. بنابراین، همین حالا برای کشف دنیای جذاب و گسترده ی محتواهای مرتبط با "چند نکته درباره انتقام – گولوپ"، کلیک کنید.